Oeps, dat was een flinke oppasblunder 

Het leven van een oppas is niet altijd gemakkelijk. Je hebt de verantwoordelijkheid over de kinderen van iemand anders. En daar ben je je de hele tijd bewust van. Daarom is het extra erg als er iets ‘fout’ gaat tijdens het oppassen. 

In deze blog neem ik je mee in mijn persoonlijke oppasblunders. Zijn ze herkenbaar voor jou? 

Huilbaby

Ik paste op bij een baby van een paar maanden oud. De moeder was erg beschermend en wilde eigenlijk haar baby nog niet bij een oppas achter laten. Ze deed het toch, maar stuurde mij ieder uur een appje en als ik niet snel genoeg reageerde, belde ze mij op. 
Ze had een enorm lief kindje, maar het leek wel alsof de baby wist dat haar moeder belde, want i-e-d-e-r-e keer begon zij keihard te huilen als ik de moeder aan de telefoon had. Als ze dan net weer sliep, kwamen haar ouders thuis en begon het gehuil opnieuw. Zodra ze de auto voor de deur hoorde stoppen. Conclusie: ik voelde mij een waardeloze oppas, omdat de toch al gestreste moeder de hele avond haar baby hoorde huilen. 

Kind kwijt

Het is de angst van iedere oppas (en ouder), een kind kwijt zijn… Helaas, kan jou dit ook overkomen als je oppast. Het is mij een keer overkomen tijdens het verstoppertje spelen met de kinderen. Ik was natuurlijk de sjaak en moest de kinderen zoeken. 

De jongste was nog klein en verstopte zich dus op een duidelijke plek. Achter de bank. Hij vond het echter zo spannend dat hij al na 20 seconden kwam kijken of ik hem wel kon vinden. Nou, dat was gelukt. Nu nummer twee. 

Dat bleek een grotere uitdaging. Ik heb overal gezocht. In de woonkamer, de keuken, de garage en de slaapkamers. Ik kon hem gewoon niet vinden. In het begin is dat nog wel grappig, maar hoe langer het duurde, hoe meer ik in paniek begon te raken. Ik zocht buiten in de tuin en op straat, maar kon hem echt nergens vinden. Op mijn geroep reageerde hij niet en ook zijn broertje kon hem niet vinden. 

Ik stond op het punt om de ouders te bellen toen hij opeens uit de schoenenkast in de kledingkast van zijn ouders kwam, want hij moest plassen… De opluchting was enorm kan ik je zeggen! 

Woede aanval in het openbaar

Als ik oppas, ga ik graag wat actiefs doen met de kinderen, het liefst buitenshuis. Dit keer nam ik de kinderen dus mee naar een grote speeltuin in de buurt. Deze speeltuin had zelfs een soort klimparcours boven de grond. Hier gingen we natuurlijk op. 

De oudste was 6 en de jongste was 3,5. De oudste vloog door het parcours heen en kon dat helemaal zelfstandig. De jongste was een heel ander verhaal. Hij was nog te klein waardoor hij niet zelfstandig kon overstappen. Dus ik bood hem aan om te helpen. Maar dat wilde hij natuurlijk niet. Hij moest het zelluf doen net als zijn grote zus. 

Ik liet hem een beetje proberen, maar al snel kwam hij ook tot de conclusie dat het zo niet ging. Ik bood weer aan om hem te helpen en toen barstte de bom. Hij begon te krijsen, werd helemaal rood en wilde geen stap meer zetten. Hij zat vast in het parcours en wat ik ook probeerde, niks hielp. Ik praatte tegen hem, zei lieve dingen, werd streng, maar hij bleef huilen en schreeuwen. Voor mijn gevoel duurde het uren en ik kreeg steeds meer boze blikken van ouders van andere kinderen. Ik schaamde me enorm en heb hem uiteindelijk krijsend opgetild en meegenomen. Wat een walk of shame. 

Huisdier kwijt

Niet alleen kinderen kun je kwijtraken, ook huisdieren hebben de neiging om op avontuur te gaan! Dit keer paste ik op bij een gezin met een konijn in een buiten kooi. 

Na school renden de kinderen direct naar de tuin om met het konijn te knuffelen en hem even los te laten in zijn buiten ren. Hij mocht even rond huppen terwijl de kinderen op zoek gingen naar de lekkerste grassprietjes om hem te voeren. 

Ik zorgde in de tussentijd voor iets lekkers te eten en te drinken. Totdat ik opeens gegil hoorde uit de tuin. Meneer Konijn was ontsnapt. Het was nog extra gevaarlijk, omdat in de tuin van de buren een hond losliep die het vorige konijn had aangevallen. 
Het gras was nog niet gemaaid dus daar zat ik dan op mijn knieën door het gras te kruipen op zoek naar een klein konijntje. We hebben de hele tuin doorzocht. Zijn onder iedere struik gekropen en vonden het konijn uiteindelijk onder de trampoline. 

 Eten aan laten branden

Toen ik in mijn studententijd oppaste, was ik geen kooktalent. Toch vroeg de moeder van een oppasgezin om af en toe wat simpele gerechten te maken of om eten alvast op te warmen. Je zou denken dat dat niet zo moeilijk is, maar wat heeft zo een combi-oven veel knopjes zeg. 

Ik zette het eten erin en draaide hem op de verkeerde stand. Toen de oven begon te piepen was het eten zwart en heb ik maar tosti's gemaakt in de pan voor het hele gezin van 5. Dat kon ik namelijk wel…daarna waren de instructies over de oven veel duidelijker met tekeningen. Toen ging het wel goed.

Herinneringen voor het leven

Heel veel blunders zo op een rijtje, maar in 10 jaar oppassen valt het ook wel weer mee! Blunders worden herinneringen die je altijd bijblijven en ze maken je vaak veel hechter met je oppaskindjes! Geniet er dus van als het gebeurt.